WLZ – czym jest wewnętrzna linia zasilająca?

Wewnętrzna linia zasilająca (WLZ) jest ważnym elementem łączącym infrastrukturę dostawcy energii elektrycznej oraz właściciela posesji, do której doprowadzony jest prąd. Jest to linia elektryczna służąca do przesyłu energii elektrycznej, a zlokalizowana jest pomiędzy przyłączem a rozdzielnicą główną w budynku.

WLZ to jeden z podstawowych elementów każdej instalacji elektrycznej (obok m.in. przyłącza, złącza i instalacji w pomieszczeniach). Zadaniem wewnętrznych linii zasilających jest połączenie instalacji odbiorczej ze złączem bezpośrednio lub za pośrednictwem rozdzielnicy głównej. Samo pojęcie WLZ pojawiło się w literaturze technicznej i przepisach w lat 60. ubiegłego wieku i w pewnym stopniu pochodziło od terminu pion elektryczny, które też z czasem zastąpiło.

W praktyce najczęściej WLZ jest to linia kablowa, której parametry zależą od takich czynników jak np.: odległość przyłącza od rozdzielnicy, wielkość zamówionej mocy przesyłowej, wartość zabezpieczenia przedlicznikowego, sposób prowadzenia linii. Po stronie inwestora jest doprowadzenie kabla zasilającego WLZ między skrzynką elektryczną, a rozdzielnicą wewnątrz budynku. Trasę kabla w wykopie należy oznaczyć taśmą ostrzegawczą.

W budynkach wielorodzinnych w skład wewnętrznych linii zasilających, łączących odległe nieraz od złącza instalacje odbiorcze, mogą wchodzić również rozdzielnice główne. W obiektach do pięciu kondygnacji wykonuje się zwykle jedną WLZ na każdej klatce schodowej. W budynkach wysokich oraz takich, w których występuje znaczne zapotrzebowanie mocy powodowane przez poszczególne mieszkania, wykonuje się więcej niż jedną linię zasilającą w klatce schodowej. Możliwe jest także indywidualne zasilanie poszczególnych mieszkań bezpośrednio z głównej rozdzielnicy. Rozwiązanie takie stosowane jest niekiedy w budynkach o wysokim standardzie wykonania mieszkań.

Jakie wymogi musi spełniać WLZ

Przewody wchodzące w skład wewnętrznych linii zasilających należy prowadzić wewnątrz budynków, w miejscach łatwo dostępnych (jak klatki schodowe lub korytarze piwnic), jednak z wyjątkiem tras ewakuacyjnych. W budynkach, w których mieszkań lub lokali użytkowych jest dużo, przewody WLZ prowadzi się poza tymi pomieszczeniami, w wydzielonych kanałach lub szybach instalacyjnych.

Wewnętrzne linie zasilające należy prowadzić jako linie trójfazowe o układzie TN-S (układ uziemiony, części normalnie nieprzewodzące połączone z punktem neutralnym transformatora, rozdział przewodu PE i N) lub TN-C-S (uziemiony, części normalnie nieprzewodzące połączone z punktem neutralnym transformatora, częściowo przewód PEN, później następuje rozdział na PE i N), a w przypadkach uzasadnionych również TT (Uziemiony, części normalnie nieprzewodzące- uziemione) lub IT (Izolowany, części normalnie nieprzewodzące- uziemione). Symbole użyte w oznaczeniach dotyczą różnych układów sieciowych, przy czym pierwsza litera oznacza związek pomiędzy układem sieci a potencjałem ziemi, druga - związek pomiędzy częściami przewodzącymi dostępnymi a ziemią, natomiast następna litera oznacza związek pomiędzy przewodem neutralnym N i przewodem ochronnym PE.

Przewód WLZ, jeśli umieszczony jest na ścianie budynku, powinien być osłonięty rurą odporną na działanie UV. Średnicę rury należy dostosować do przekroju przewodu z uwzględnieniem jego

swobodnej i bezpiecznej wymiany.

WLZ a licznik poboru energii

Wewnętrzna linia zasilająca odpowiada za połączenie pomiędzy złączem instalacji elektrycznej a (urządzeniem pomiarowym (jednym lub wieloma) co oznacza, że jest to tzw. linia przedlicznikowa. Element ten służy do rozdziału energii elektrycznej na poszczególne instalacje odbiorcze i wraz z odgałęzieniami stanowi układ zasilający w energię poszczególne lokale. To oznacza natomiast, że WLZ jest częścią instalacji przewodzącą energię niemierzoną, czyli płynącą przed pomiarem rozliczeniowym.